به نام آنکه تو را داده است نـام حسن            درود احسن الارباب من؛ سـلام حسن

ســلام بـر بــرکـات سـپـیـد ســایـۀ تـو            که نور داده به خورشیدِ مستـدام حسن

سلام بر درجـات زبـرجـدت که از او            عـقیق دست سلیمان گرفـته وام؛ حسن

عجیب نیست اگر خال هـاشـمی‌ات را            شبـانـه روز کـند کـعـبـه استـلام؛ حسن

فـدای قـامت بـنـده نـواز تـو که نـمـاز            به احـتـرام قـدت می‌کـنـد قـیـام؛ حـسن

قبول نیست سجودی که پاش مُهر تو نیست            رکوع بی تو رکوعی‌ست نا تمام؛ حسن

به خشت خشت ستون های عرش رب کریم            نـوشتـه با قـلـم حُـسن، یـا امـام حـسـن

شکست شیـشـۀ خـون دل شـما روزی            به دست سـودۀ الـماس های شـام؛ حسن

صلات ظهر، چه تشییع بی نظیری شد            به لطـف بـدرقـۀ تـیـرها ز بـام حـسـن